napisałam, bo musiałam

Mój Koci Blog w założeniu miał być lekki, przyjemny i zabawny. Bo temat przyjemny i puchaty, koty same w sobie są przezabawne. No ale jak to w życiu bywa nie zawsze jest tak fajnie, jakby się chciało. Zwierzaki sprawiają problemy, chorują i odchodzą. Jest to częścią życia z kotami, więc dlaczego miałabym to pomijać? Ci co mają koty i psy, wiedzą o tym doskonale. A ci, którzy nie mają zwierząt niech mają przynajmniej prawdziwy obraz rzeczy, a nie przesłodzony obrazek.... Skąd ten pełen wywnętrzania się wstęp???

 

 

Ci, którzy wchodzą tutaj, pewnie zauważyli, że rzadko wypowiadam się w takim tonie. Bo to nie blog o mnie, o moich uczuciach i emocjach. Poza tym nie leży w mojej naturze wylewanie żali w miejscach do tego nieprzeznaczonych. No ale przychodzą takie momenty, że człowiek wyżalić się musi, bo inaczej się udusi. Codziennie wysłuchuję o problemach innych, a jak przyjdzie co do czego nie mam komu się wygadać. Więc napiszę, podobno przynosi to ulgę i nikt nie przerywa ;)

 

Wbrew pozorom, które wynikać mogą z mojego wstępu, nie będę pisać o kocich nieszczęściach. Wystarczy włączyć Internet i kociego/psiego nieszczęścia mamy pod dostatkiem. O tym może też kiedyś napiszę.... Dzisiaj, dla odmiany, napiszę o ludziach. I nie będzie o sprawcach okrutnych czynów. Ich miejsce jest w więzieniach i na robotach społecznych, ale o tym też może kiedyś napiszę....

 

 

Dzisiaj będzie o ludziach, którzy decydują się na zwierzątko nie mając za bardzo pojęcia z czym to się wiąże. Że niby kot to obowiązki? Eee tam! Przesada!  Żywy pluszaczek, który mruczy, śpi w łóżku, zabawnie podskakuje za myszką lub piłeczką. Kupimy mu chrupeczki do chrupania, postawimy wodę do picia i różowe łóżeczko do spania. Dostanie też fajną kuwetę z wypasionymi filtrami, co by nam za bardzo nie śmierdziało w domu. Ogólnie jest fajny, sam się myje i jest taaaaki zabawny. Pojawia się pierwszy problem - wyjazd na weekend... No bez przesady, kotek sobie poradzi dwa dni sam. Będzie jadł i spał, a że przecież nie przywiązuje się do ludzi, to nawet nie zatęskni. Damy radę! Drugi problem - wakacje! Hmmmm no trochę trudniej niż z weekendem, bo przecież chrupek nie zostawimy mu na dwa tygodnie, nie mówiąc już o kuwecie..... No trzeba poszukać kogoś kto wpadnie raz na dwa dni i sprawdzi co u kotka. Spoko, problem z głowy. No i mają tacy szczęście, do czasu kiedy kot nie zacznie chorować....

 

Zabiegani, zapracowani i zajęci sobą - tacy jesteśmy. Nie dopuszczamy myśli, że kot może potrzebować trochę więcej uwagi niż nasypanie karmy do miski, sprzątnięcie kupy i machnięcie kilka razy piórkami. Czy bierzemy pod uwagę, że przychodzi kiedyś starość czy choroba? Że trzeba się kotkiem zająć ze szczególną troską? Raz - dwa załatwimy wizytę u lekarza, dostanie zastrzyk i wszystko minie.... Sorry, to tak nie działa! Czy ktoś przewiduje, że trzeba jeździć do lekarza codziennie przez kilkanaście dni; trzy razy jednego dnia; że trzeba podawać antybiotyk o konkretnej godzinie; że trzeba zwierzę obserwować, aby stwierdzić czy jest lepiej czy jest gorzej.

 

Nie chcę nikogo zniechęcać do posiadania zwierzaka. Tak mnie po prostu naszły myśli, że posiadanie kota to OGROMNA PRZYJEMNOŚĆ i JESZCZE WIĘKSZY OBOWIĄZEK. A obserwacje różnych ludzi doprowadziły mnie do wniosku, że niektórzy nie powinni mieć zwierząt. Wystarczy posiedzieć w poczekalni lecznicy weterynaryjnej, aby od razu zorientować się kto tam przyszedł z powodu szczerej troski i niepokoju, a kto z przykrego obowiązku. Strach pomyśleć ilu osób nie ma w ogóle, bo nie mają kompletnie czasu...

 

No i wyszło ze mnie. Czy jest mi lepiej? Niekoniecznie ;)

 

I pomyśleć, że są na tym świecie ludzie, którzy nie mają czasu dla swojego kota, a z drugiej strony są ludzie, którzy cały swój wolny czas poświęcają bezinteresownie całej masie bezdomnych kotów!!! Za to kocham jednak nasz świat ;) Sama przed sobą muszę przyznać, że pięknie i płynnie przeszłam z tematu, który mnie poruszył, do tematu wolontariatu, bo przecież piątek był DNIEM WOLONTARIUSZA. No to tak skromnie kończę na dziś :D

 

Na poprawę humoru, swojego na pewno, a może i Waszego również, wrzucam na koniec najukochańszą mordeczkę.