smuteczek

Nic tak nie zasmuci człowieka, jak chory zwierzak. Właśnie tego typu smutek nas dopadł... Ada się rozchorowała...

Wszystko zaczęło się w poniedziałek. Była smutna i osowiała. Normalnie wesoły piesek nagle stał się smutny, więc od razu wiadomo, że coś się dzieje. Początkowo mama obstawiała jakieś niestrawności, ból brzuszka. Ada nie chciała chodzić na spacerku, nie kręciła się jak zwykle pod nogami, tylko smutna spała w swoim łóżeczku. 

We wtorek było jeszcze gorzej. W ogóle nie chciała się przemieszczać, a zabrana na spacer nie chciała chodzić, tylko się trzęsła. Nie było sensu czekać dłużej, bo wyraźnie psiakowi coś dolegało, a na domiar złego się pogarszało. Ada pojechała do lekarza.

Pan doktor jak popatrzył na to, jak Ada chodzi i jak reaguje na dotyk w konkretnej okolicy kręgosłupa już podejrzewał, że może to być związane z dyskopatią. Jest to niestety choroba dosyć często spotykana u pekińczyków, także u jamników, buldogów francuskich, beagli, spanieli czy dobermanów. Generalnie załamało nas to, co tu dużo mówić.....

Ada dostała dwa zastrzyki i trzeba było czekać, czy pomogą czy nie... Ja tego nie widziałam, ale mama strasznie przeżywała cierpienie Aduni... Lekarz wypisał też całą listę rzeczy, których trzeba unikać, aby nie pogarszać sytuacji.

W środę było już lepiej, Ada zaczęła kręcić się swobodniej po mieszkaniu, odzyskała apetyt i humor. Jak przyszłam do rodziców po południu, wyszła na powitanie z merdającym ogonkiem. Pojechaliśmy na kolejne dwa zastrzyki. Pani doktor ucieszyła się, że piesek już ożył i jest poprawa. Na razie do piątku Ada bierze te zastrzyki,a w piątek będą zapadać dalsze decyzje...

Dzisiaj już nie płakała tak podczas zastrzyku, więc pewnie przestało ją boleć. Miała ochotę biegać i szaleć, co trzeba mocno ograniczać! Jak jej wytłumaczyć, żeby dla własnego dobra była spokojna? Na szczęście jak pokaże się jej palcem łóżeczko, wchodzi do niego i leży. W ogóle Ada jest taka grzeczna!!! I taka dzielna!!! Niesamowita psiunia!!! U lekarza w poczekalni nie robi tragedii, grzecznie czeka. Nawet wczoraj burczała na boksera. W gabinecie próbuje wejść na moje ręce, jak najdalej od groźnych ludzi ze strzykawkami. Ale jest dzielna! A po powrocie z lecznicy od razu udała się do kuchni i dopominała się o posiłek! Już normalnie szwenda się pod nogami żebrząc o jedzonko. Mam nadzieję, że rokowania będą dobre......

Trzymajcie mocno kciuki!

Zawsze najbliżej Pańci jak się tylko da ;)