Są takie książki, które wciągają od pierwszej strony i są takie, które zyskują naszą sympatię troszkę dłużej. Książka Nataszy Sochy "(Nie)miłość. Z tobą i bez ciebie", jak dla mnie należy do tej drugiej grupy.
"Tajemnica małżeństwa to kumulacja drobiazgów, do których obcy ludzie nie mają dostępu."
"Cecylia i Wiktor marzą o rozwodzie, choć jeszcze żadne z nich nie powiedziało tego na głos. Ona chce wolności, on spotyka się ze swoją studentką. Wszystko zmienia się w dniu, w którym Cecylia ma wypadek samochodowy i an jakiś czas zostaje unieruchomiona. Poruszając się na wózku, chce czy nie - jest skazana na pomoc męża. On również uważa, że jego obowiązkiem jest zaopiekowanie się żoną w tym czasie. Każde z nich chce się pozbyć tego drugiego, ale póki co muszą znowu udawać rodzinę."
"Ta historia pokazuje, jak człowiek bez miłości szybko gaśnie. Jak chowa się w sobie, znika, traci chęć do życia. Czym tak naprawdę jest "niemiłość"? Końcem wszystkiego? Czy raczej początkiem?"
To pierwsza książka tej autorki, jaką przeczytałam. Nazwisko i różne okładki Sochy przewijały mi się gdzieś przed oczami, ale nigdy jakoś nie zainteresowałam się tymi pozycjami. Dobrą okazją była przecena książek w Biedrze ;) Jak ja lubię, jak idę sobie do sklepu po masło, jogurt czy ser, a tu się trafia taka okazja.... Chociaż z drugiej strony jest to sytuacja wielce niebezpieczna, bo człowiek idzie po spożywkę, czuje się bezpiecznie, a tu niebezpieczeństwo czyha w pudle z literaturą ;)
Pierwsze co skomentuję, to okładka, bo jest ładna i sympatyczna, a to przecież w książce też jest ważne ;) Ten rodzaj okładki przyjemny w dotyku i brokatowe napisy, lekko wypukłe.... jako kobieta kupuję to ;P
A co z treścią? Mnie od razu wciągnęło, chociaż uprzedzam, że miłośnicy wartkiej i dynamicznej akcji, będą znudzeni. Bo akcja posuwa się, ale powoli. Mam wrażenie, że wiele wydarzeń, które myślałam, że będą kluczowe, ważne, dzieje się poza stronicami. Coś się wydarzyło, ale autorka na tym się nie skupia, nie opisuje, to się wydarza pomiędzy rozdziałami, a jest o tym wspomniane przy okazji. Bo w tej książce najważniejsze są emocje i przemyślenia głównych bohaterów. Poznajemy stanowisko obojga małżonków, ten zabieg w książkach bardzo lubię. Raz widzimy sprawy z perspektywy Cecylii i tu mamy narrację pierwszoosobową, a w następnym rozdziale mamy obraz z perspektywy Wiktora, gdzie narracja pozostaje trzecioosobowa.
Pomimo, że główna bohaterka w wyniku wypadku samochodowego, zostaje osobą niepełnosprawną, to temat ten nie staje się dominujący. Tylko początkowo mamy kilka stron o tym, jak czuje się Cecylia w tym nowym, odmiennym stanie, a potem znowu wraca do przemyśleń na temat stanu swojego małżeństwa. To jest głównym wątkiem tej książki. I początkowo wydawało mi się, że przez to książka może być trochę nudnawa, ale nic z tego. Czytając, ma się wrażenie, że na pewno ktoś opowiadał nam podobne historie, albo same czasami miałyśmy takie przemyślenia. Bo książka jest o tym, jakie mamy oczekiwania, a jak wygląda rzeczywistość. I o tym, jak niewiele potrzeba, żeby to zmienić, a zarazem jak trudno się odezwać, zadziałać, żeby zmiany dokonać. Nie chcąc zdradzać fabuły i wniosków, napiszę jedynie, że książka warta polecenia.
Kiedy narzekamy, kiedy nie jest tak, jakbyśmy chcieli, warto pomyśleć o tych, którzy mają gorzej i trudniej. I cieszmy się z każdego dnia. Poniżej fragment, który najbardziej utkwił mi w pamięci.... Bo nic nie jest na zawsze.
"Najgorsze były pierwsze dni. Przerażała mnie własna bezsilność (...). Czasem wstydziłam się przyznać, że znowu muszę do toalety, bo za każdym razem byłam strasznie zażenowana, kiedy mnie sadzały na sedes. Wiem, że to normalne, wiem, że to ich praca, ale kurwa nie mogłam się sama wysikać!"
Druga książka, którą przygotowałam do tego wpisu, to książka o tematyce obozowej. Bardzo mnie ten temat wciągnął, do tego stopnia, że kolejne dwie książki już czekają... Jednak zagadnienie jest na tyle ciężkie i trudne, że nie mogę tych książek czytać jednym ciągiem. Muszę robić przerwy, przeczytać coś innego, aby za jakiś czas wrócić do tematu. Po książce Zofii Posmysz
(tutaj wpis), sięgnęłam po książkę Mario Escobara "
Kołysanka z Auschwitz". To nowość, chociaż w oryginale książka wyszła w 2015 roku, do nas dotarła niedawno.
"Opowieść inspirowana prawdziwą historią Helene Hannemann - Niemki, żony Roma i matki pięciorga dzieci, która za swoją rodziną poszła prosto do piekła".
Helene dobrowolnie idzie wraz z dziećmi do obozu w Auschwitz-Birkenau. Może zostać na wolności, jako czystej krwi Niemka, jednak postanawia towarzyszyć swoim dzieciom. To z czym musi się zmierzyć jest straszne i brutalne. Każdy kto przeczytał chociaż jedną książkę dotyczącą obozowej tematyki, mniej więcej wie, czego możemy spodziewać się po tej książce. Bohaterka podejmuje współpracę z doktorem Mengele, który powierza jej prowadzenie przedszkola. Czy w obozowej rzeczywistości w ogóle jest możliwe stworzenie miejsca przyjaznego dzieciom? I skąd u Mengele taki odruch ludzkich uczuć? Tego oczywiście dowiecie się z lektury. Pomimo trudnej tematyki, w książce znajdziemy wiele momentów podnoszących na duchu i dających nadzieję, które doprowadzają do finału bez happy endu.... Myślę, że każdy powinien znać historię i te mroczne jej aspekty. Chociażby po to, aby docenić to kim jest, w jakim momencie żyje i co posiada oraz aby takie wydarzenia nigdy więcej nie miały miejsca....
A my z Ksenią dalej czytamy, oczywiście o ciekawych pozycjach na pewno Was poinformujemy ;)
